4 października mija 16-ta rocznica śmierci ks. W. Świdra. W homilii pogrzebowej nazwany był duchowym synem Św. Franciszka z Asyżu. Był niezwykle wrażliwy na Boga i przyrodę , a zarazem na wszelki ból i dramat, piękno i grzech człowieka. Ks. W. Świder ur. się 5 maja 1907 r. W Czarnej Sędz. Miejscowość o malowniczej szacie lasów, tak kwiecistych i pól uprawnych była od najmłodszych lat życia jego „wielkim światem . Gdyż na pytanie co słychać w świecie?- uśmiechał się i odpowiadał: słuchajcie nie wiem -bo nie byłem w Czarnej ,to był jego świat, tu uczył się wszystkiego, mając 5 lat (jak wspominał kiedyś sam) nauczył się czytać i pisać z gazet kupowanych przy parafii. Wiadomo - lata były wówczas niełatwe. W niełatwych też czasach przyszło mu kończyć szkołę średnią i zdawać maturę w Mielcu. Wspominając te trudne lata -opowiadał jak często kromka chleba była wyrazem wdzięczności za jego pomoc kolegom w nauce. Dnia 29 czerwca 1933 r. otrzymał święcenia kapłańskie. 1 sierpnia 1933 r. został skierowany jako wikariusz do Kolbuszowej . Mieszkańcy tej parafii po dziś dzień wspominają wielkie zaangażowanie ks. W. Świdra w organizowaniu i działalności Akcji Katolickiej, nad którą sprawował w tej parafii opiekę. Kolejną placówką W. Świdra były Mościce został tam skierowany 1 sierpnia 1938 roku. Wierną służbę Kościołowi, sprawowaną w prostocie i cichości , zakłóca druga wojna światowa. W pierwszych dniach września z falą uciekinierów służąc po drodze spowiedzią i duchowym wsparciem, cudem unikając bomb udaje mu się dotrzeć do domu rodzinnego w Czarnej .W pierwszą niedzielę października 1939 r. wraca do Moście w ten sam dzień zostaje aresztowany pod zarzutem , że zabraniał jednemu z parafian chodzić do Niemców. Jest przesłuchiwany w Komendzie Żandarmerii Wojskowej w Tarnowie, w hotelu Bristol. Tego samego dnia zostaje zwolniony. Kolejny etap wojennej gehenny ks. W. Świdra wyznacza dzień 5 marca 1943 r. Zostaje ponownie aresztowany, tym razem pod zarzutem wystawienia metryki chrztu Żydówce. Scenariusz wypadków potoczył się szybko . Żydówka zostaje rozstrzelana, a ks. Świder po 2 i półmiesięcznym pobycie w tarnowskim więzieniu, 26 maja 1943 r. Zostaje przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Następnie 4 września 1943 r. przywieziony do Dachau, gdzie przebywał aż do wyzwolenia czyli do 29 kwietnia 1945 r. W obozie w Dachau ks. Świder pozostał sobą - kapłanem, poetą , malarzem . Nawet w obozowych warunkach nie przestawał czytać dyskutować, w każdych okolicznościach potrafił się fascynować pięknem, współczuć .pomagać. To w obozie, niemiecki strażnik widząc czytającego więźnia, wymierzył mu kopniaka. Książka wypadła z rąk , strażnik podniósł i gdy zobaczył, że był to tomik poezji Gethego stanął oniemiały. Polski więzień czytający za drutami kolczastymi poezję Gethego nie przystawał do świata brutalnych wojennych dziejów. Po wyzwoleniu Ks. Świder zasłynął z ofiarnej pracy wśród Polaków na obczyźnie. Studiował w Rzymie by wreszcie po wielu latach powrócić do Polski. Zachował się list z 1 X 1957 r. Abpa Józefa Gawliny skierowany do bpa Jana Stepy. Czytamy tam min. „Ks. Świder jest człowiekiem uczciwym i przezacnym kapłanem i posiada ogromną wiedzę. Pomagał wszystkim innym przy studiach i pracach doktorskich..." Dnia 25 lutego 1959 r. Ks. Świder objął stanowisko proboszcza w Lubczy, gdzie zasłynął z gorliwej pracy duszpasterskiej, ogromnej wiedzy, kultury , pobożności i ofiarności na rzecz ubogich.

Dnia 5 września 1963 r. Biskup Jerzy Ablewicz mianował ks. Świdra profesorem historii sztuki sakralnej oraz języków w Seminarium Duchownego. Funkcje tę pełnił przez 3 lata. Potem aż do końca życia, mieszkał u księży Filipinów wykładając w dalszym ciągu w Seminarium historię sztuki sakralnej, a także prowadząc lektoraty z j. łacińskiego, niemieckiego i angielskiego. W roku 1978 przeszedł na emeryturę. Czas emerytury nie był dla niego czasem zasłużonego odpoczynku. Nadal był niezmordowanym poszukiwaczem wiedzy dla swych dziejopisowych prac. Malował, rzeźbił, komponował , pomagał potrzebującym. W roku 1995 w lipcu zaczęły gasnąć w nim siły żywotne . Po 4 miesięcznym pobycie w szpitalu odszedł po wieczną nagrodę do Boga.

... Słowa Biskupów wygłoszone w homilii żałobnej są szczególnym świadectwem niezwykłej osobowości ks. Rektora W. Świdra" Jego wrażliwość , delikatność i kultura serca, jego artystyczne spojrzenie na świat objawiały bogactwo Boga pochylonego nad człowiekiem , ukazywały piękno osobowości ukształtowanej przez łaskę" , „ Podobnie jak o Chrystusie można by o nim powiedzieć: Ecce homo- oto człowiek , ecce homo Dei - oto człowiek Boży, ecce sacerdos magnus, sacerdos Christi, alter Christus, servus bonus es fidelis- sługa dobry i wierny"

opracowała: M. Grodecka