Historia
Parafii Czarnej Sędziszowskiej
Z dziejów
parafii
Drewniany kościół powstał w 1598 r. i otrzymał tytuł Przeniesienia relikwii św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Czarna była królewszczyzną, dlatego hrabia Stanisław Tarnowski poprosił króla Zygmunta III Wazę o zatwierdzenie fundacji uposażenia parafii i kościoła. Biskup krakowski dokumentem z 3 października 1608 r. erygował parafię Zaczarnie. Pierwszym proboszczem parafii Zaczarnie został ks. Jakub z Mielca. Pierwszy kościół drewniany spłonął wraz z plebanią w 1819 r. Nowy murowany kościół stanął w 1830 r. Powstał on w dużej mierze dzięki staraniom ówczesnego proboszcza ks. Jana Czyrniańskiego. Początkowo bez wieży, podłogi, organów i dzwonów. Dopiero kolejni proboszczowie stopniowo upiększali i wyposażali świątynię. Zabiegi proboszczów naszej parafii, tj. ks. Stanisława Starca, ks. Wojciecha Trytka i ks. Augustyna Podrazy sprawiły, że prymas Stefan Wyszyński nadał parafii w 1968 r. prawo drugiego odpustu na dzień Matki Boskiej Zielnej. Parafia Czarna Sędziszowska, w skład której wchodzą wioski Cierpisz, Czarna, Krzywa, Ruda, należała kolejno do trzech diecezji: krakowskiej, tarnowskiej i obecnie rzeszowskiej. Przez 400 lat swego istnienia dzieliła los naszej Ojczyzny, miała swój udział w jej tragicznych dziejach. W czasie powstania styczniowego ówczesny proboszcz ks. Józef Maraszewski przechowywał na wieży kościoła powstańców poszukiwanych przez żandarmerię austriacką, co później naraziło go na długie śledztwa i niełaskę. Prawdziwą tragedię przeżyła nasza parafia za czasów II wojny światowej, kiedy to kościół został zamknięty i zamieniony na magazyn. Ksiądz proboszcz Wojciech Trytek zamieszkał w domu Łucji Chmiel. Kościół został zorganizowany w pustym domu Stanisława Ozimka w Czarnej. Po II wojnie światowej pracował w naszej parafii ks. Jan Krawczyk, który w pamięci parafian zapisał się jako wielki gospodarz: wystawił dzwonnicę, zamówił do niej dzwony z uzbieranego złomu, odnowił ołtarz w kościele oraz rozpoczął budowę ogrodzenia wokół cmentarza. Dzisiejszy wygląd kościoła różni się od budynku, jaki istniał na początku XX wieku. Jest to wielka zasługa proboszczów parafii Czarna, którzy w miarę swoich możliwości i posiadanych środków pieniężnych starali się upiększać kościół parafialny i plac wokół niego. Lata 80. i 90. to odnowienie polichromii kościoła, renowacja ołtarzy, wymiana posadzki. Ostatnie lata to budowa kaplicy cmentarnej, nowe ogrodzenie wokół cmentarza, dobudowanie przedsionka przed głównym wejściem do kościoła, wyłożenie kostką placu przykościelnego, centralne ogrzewanie, odnowa ogrodzenia, konserwacja i ocieplenie stropu, malowanie dachu i wiele innych inwestycji. Na uwagę zasługuje też wybudowanie przez mieszkańców Czarnej Domu Katechetycznego, który po powrocie religii do szkół przekazany został diecezji rzeszowskiej. Po rozbudowaniu urządzony tu został dom rekolekcyjny dla rodzin Kościoła Domowego – Kana. W 2010 roku dokonano rozbudowy kościoła dobudowywując nawy boczne. To właśnie dzięki ciągłym remontom i naprawom zawdzięczamy dzisiejszy wygląd świątyni, która mimo że jest prostą budowlą, zachwyca swoim osobliwym urokiem.
Drewniany kościół powstał w 1598 r. i otrzymał tytuł Przeniesienia relikwii św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Czarna była królewszczyzną, dlatego hrabia Stanisław Tarnowski poprosił króla Zygmunta III Wazę o zatwierdzenie fundacji uposażenia parafii i kościoła. Biskup krakowski dokumentem z 3 października 1608 r. erygował parafię Zaczarnie. Pierwszym proboszczem parafii Zaczarnie został ks. Jakub z Mielca. Pierwszy kościół drewniany spłonął wraz z plebanią w 1819 r. Nowy murowany kościół stanął w 1830 r. Powstał on w dużej mierze dzięki staraniom ówczesnego proboszcza ks. Jana Czyrniańskiego. Początkowo bez wieży, podłogi, organów i dzwonów. Dopiero kolejni proboszczowie stopniowo upiększali i wyposażali świątynię. Zabiegi proboszczów naszej parafii, tj. ks. Stanisława Starca, ks. Wojciecha Trytka i ks. Augustyna Podrazy sprawiły, że prymas Stefan Wyszyński nadał parafii w 1968 r. prawo drugiego odpustu na dzień Matki Boskiej Zielnej. Parafia Czarna Sędziszowska, w skład której wchodzą wioski Cierpisz, Czarna, Krzywa, Ruda, należała kolejno do trzech diecezji: krakowskiej, tarnowskiej i obecnie rzeszowskiej. Przez 400 lat swego istnienia dzieliła los naszej Ojczyzny, miała swój udział w jej tragicznych dziejach. W czasie powstania styczniowego ówczesny proboszcz ks. Józef Maraszewski przechowywał na wieży kościoła powstańców poszukiwanych przez żandarmerię austriacką, co później naraziło go na długie śledztwa i niełaskę. Prawdziwą tragedię przeżyła nasza parafia za czasów II wojny światowej, kiedy to kościół został zamknięty i zamieniony na magazyn. Ksiądz proboszcz Wojciech Trytek zamieszkał w domu Łucji Chmiel. Kościół został zorganizowany w pustym domu Stanisława Ozimka w Czarnej. Po II wojnie światowej pracował w naszej parafii ks. Jan Krawczyk, który w pamięci parafian zapisał się jako wielki gospodarz: wystawił dzwonnicę, zamówił do niej dzwony z uzbieranego złomu, odnowił ołtarz w kościele oraz rozpoczął budowę ogrodzenia wokół cmentarza. Dzisiejszy wygląd kościoła różni się od budynku, jaki istniał na początku XX wieku. Jest to wielka zasługa proboszczów parafii Czarna, którzy w miarę swoich możliwości i posiadanych środków pieniężnych starali się upiększać kościół parafialny i plac wokół niego. Lata 80. i 90. to odnowienie polichromii kościoła, renowacja ołtarzy, wymiana posadzki. Ostatnie lata to budowa kaplicy cmentarnej, nowe ogrodzenie wokół cmentarza, dobudowanie przedsionka przed głównym wejściem do kościoła, wyłożenie kostką placu przykościelnego, centralne ogrzewanie, odnowa ogrodzenia, konserwacja i ocieplenie stropu, malowanie dachu i wiele innych inwestycji. Na uwagę zasługuje też wybudowanie przez mieszkańców Czarnej Domu Katechetycznego, który po powrocie religii do szkół przekazany został diecezji rzeszowskiej. Po rozbudowaniu urządzony tu został dom rekolekcyjny dla rodzin Kościoła Domowego – Kana. W 2010 roku dokonano rozbudowy kościoła dobudowywując nawy boczne. To właśnie dzięki ciągłym remontom i naprawom zawdzięczamy dzisiejszy wygląd świątyni, która mimo że jest prostą budowlą, zachwyca swoim osobliwym urokiem.